`The Darkness Of Her Soul` rozdział. 24

- Musimy porozmawiać.
Moje ciało oblał zimny pot i z trzęsącymi się rękami podeszłam bliżej stołu, gdzie znajdowali się rodzice. Obdarzyłam ich niepewnym spojrzeniem i odsunęłam krzesło, by usiąść.
- Jesteś już wystarczająco dorosła.. - zaczął mój ojciec, a moje brwi uniosły się do góry. Mama próbowała nie patrzeć w moje oczy, więc intensywnie wpatrywałam się w tatę.
- Herman, możemy porozmawiać? - usłyszałam spanikowany ton Blair, a zaraz po tym rodzice szybko się rozeszli do pokoi. Zirytowałam się ich zachowaniem. Nie wiem, jak długo czekałam. Trzydzieści minut? Czterdzieści? Wreszcie tata wrócił do salonu.
- Więc o czym chcieliście ze mną porozmawiać? - starałam się, aby ton mojego głosu wyszedł jak najmilej. Mężczyzna podrapał się po głowie i zmieszał.
- O Twoich wynikach w nauce. Ale to już nie ważne. Idź spać. - Odpowiedział, surowo. Skrzyżowałam ramiona, wyczuwając kłamstwo. Wstałam i szybkim krokiem udałam się na górę, do swojego pokoju.
Najpierw chcą ze mną gadać, a potem kłamią. Typowe u nich.
Zerknęłam, na wyświetlacz telefonu. Nowa wiadomość.
" Dobranoc, Księżniczko. " 
Uśmiechnęłam się, odczytując ją i szybko odpisując.
" Dobranoc, Książę. "
Chciałabym, żebym już zawsze była taka szczęśliwa, jak teraz.
***
- Blair, nie wiesz o co może chodzić rodzicom? Zachowują się dziwnie. Wczoraj chcieli pogadać, ale gdy Ty się wtrąciłaś, to zamilknęli. Możesz mi to wyjaśnić? - zapytałam, biorąc swoją torbę do salonu. Kolejny dzień szkolny, łuhu. Ale się cieszę.
- Nie wiem, Melody. Ja tylko pytałam Twojego tatę, o parę drobnostek. - w jej głosie coś mnie zaniepokoiło, dlatego zadałam kolejne pytanie.
- Czy Ty mnie okłamujesz?
- No jasne, że nie, rybko. Leć już do szkoły, bo się spóźnisz. - kobieta ucałowała mnie w czoło, szybko wymijając i biegnąc do pokoju.
Co oni wszyscy tacy dziwni? Co się znów stało?
Usłyszałam szczekanie z kuchni.
- Och.. Eyes. Byłam z Tobą rano. Kolejny spacer po południu, jasne? - jęknęłam, głaszcząc psinkę i wychodząc z domu. Dziś było wyjątkowo ciepło i cieszyłam się, że już niedługo koniec roku szkolnego. Pozostał tylko tydzień. Zagryzłam wargę, gdy w oddali zauważyłam Justin, stojącego przy mojej przyjaciółce.
- Cześć wszystkim. - zagadnęłam, szturchając Jacoba w ramie i puszczając oko do Elen. Poczułam ręce, splatające mnie w pasie i przyciągające do jakiejś osoby. Zaśmiałam się.
- Cześć, słonko. - szept w moim uchu tylko potwierdził to, że był to Justin. Elen zachichotała na ten widok, a Jacob poruszył zabawnie brwiami. Musnęłam delikatnie wargi szatyna
- No, proszę, proszę. Nasza Melody ma chłopaka. - jedna z cheerliderek stanęła obok naszej paczki.
- Zamknij się, Alison. - wywróciłam oczami, głaszcząc Justina po policzku. Elen stanęła naprzeciw dziewczyny i szturchnęła ją palcem.
- A co, zazdrosna?
- O nią? Ani trochę. Ten chłopak się nią pobawi i rzuci.
- Jasne, jeszcze czego. - szatyn zainterweniował, czując, że lekko spinam się na ciele.
Tak, przestraszyłam się trochę. Tego, że może grać ze mną, tak.. Jak ja kiedyś próbowałam z nim.
Dziewczyna tylko zarzuciła blond lokami i odeszła, kręcąc pupą. Nie wierze, że kiedyś taka byłam.
- Dobra, chodźmy, bo się spóźnimy na lekcję. - Elen warknęła, ciągnąc nas w stronę wejścia do szkoły.
- Wierzysz jej? - szatyn zapytał mnie, biorąc moją twarz w swoje dłonie. Skierował mój wzrok na siebie i próbował odczytać coś z moich oczu.
- Justin..
- Nie wierz jej, jasne? Jesteś pierwszą dziewczyną, która mnie tak zainteresowała na poważnie. Nie chcę Cię skrzywdzić. Mam nadzieję, że Ty mnie też nie chcesz.- dodał, przejeżdżając palcem po mojej wardze. Pokiwałam głową na znak, że rozumiem i weszliśmy do szkoły, trzymając się za ręce.
***
- Słuchaj, może po szkole wybierzemy się na jakiś spacer? - Justin zaproponował, uśmiechając się szeroko, gdy splotłam ich palce. Staliśmy na korytarzu, a każda z dziewczyn patrzyła na mnie ze wściekłością. Nic dziwnego, mam najprzystojniejszego chłopaka w szkole.
- Przepraszam, słońce, nie mogę. Muszę załatwić pewną sprawę.. - zagryzłam wargę, przybliżając się i przymykając oczu. Pocałował mnie delikatnie, przyciągając do siebie. Wtuliłam się w jego tors, jak najwięcej wciągając jego zapach.
- Coś się stało?
- Nie, w porządku jest. Tylko, muszę porozmawiać z rodzicami. - szepnęłam, poprawiając jego koszulę i zaglądając w jego oczy.
- Ufasz mi, prawda?
- Ufam Ci.
- Kochasz mnie?
- Kocham Cię.
- Pocałujesz mnie?
- Pocałuję Cię. - zaśmiał się, podgryzając moją wargę.
Uśmiechnęłam się, gdy odpowiadał na te pytania. Jestem taką szczęściarą. Wszystkie problemy, jakie mam znikają wtedy, gdy on się pojawia. Czuję się tak lekko i dobrze, że chciałabym by cały czas był przy mnie. To takie dziwne. Nie przypuszczałabym, że zakocham się akurat w nim. W tym chłopaku, który kiedyś miał być moją zdobyczą. Jeden gest odmienił całe moje życie.
***
- Nie możemy jej o tym powiedzieć, Herman. - w kuchni toczyła się kłótnia, gdy wślizgnęłam się do mieszkania.
- Kiedyś musi się dowiedzieć. To jest dobra chwila. Potem może być za późno.
- Ale ja na to nie pozwalam. Jeszcze nie teraz. - Blair wtrąciła swoje trzy grosze i weszłam do jadalni.
Stanęłam tak, aby każdy z nich mógł mnie zobaczyć. Jak na zawołanie wszyscy pobladli i zamilkli.
- O czym macie mi nie mówić? Dlaczego tylko ja o niczym nie wiem? Co tu się do cholery dzieje ?! - podniosłam głos, uderzając pięścią o stół.
- Uspokój się. - moi rodzice wymienili spojrzenia, a Blair jęknęła cicho.
- Nie, dopóki ktoś mi tego nie wytłumaczy.
Opiekunka chwyciła moje dłonie i odsunęła mi krzesło. Nie potrafiłam tutaj niczego ogarnąć. O czym nie chcą mi mówić? ..
Usiadłam spokojnie, rozglądając się po twarzach wszystkich. Każdy milczał, jakby słowa utknęły w ich gardle.
- Więc? - pośpieszyłam ich, warcząc.
- Melody.. Bez względu na to co się dowiesz, my i tak Cię kochamy..- zaczęła moja mama, a ja wywróciłam oczami.  Ta jasne, a mogą przejść do sedna?
- Bo widzisz.. - Blair zaczęła, głaszcząc moją rękę. Spojrzałam na nią, zaciekawiona, a moi rodzice objęli siebie.
- Jestem Twoją mamą, Melody. - oznajmiła opiekunka, a ja otworzyłam buzię.